Գրք. Heb, Գլ. 6   [(1895)] Գրք. Heb., Գլ. 6   [KJV]

6:1
Վասն որոյ թողեալ զբան սկզբանն Քրիստոսի` ի կատարումն եկեսցուք. մի՛ միւսանգամ արկանել հիմն ապաշխարութեան ի մեռելոտի գործոց անտի, եւ հաւատոցն որ յԱստուած:
6:1
Therefore leaving the principles of the doctrine of Christ, let us go on unto perfection; not laying again the foundation of repentance from dead works, and of faith toward God:
6:2
եւ մկրտութեանցն վարդապետութեան, եւ ձեռնադրութեան ձեռաց, եւ յարութեան մեռելոց, եւ դատաստանին յաւիտենից:
6:2
Of the doctrine of baptisms, and of laying on of hands, and of resurrection of the dead, and of eternal judgment:
6:3
Եւ արդ արասցուք զայն, եթէ Աստուած հրամայեսցէ:
6:3
And this will we do, if God permit:
6:4
Քանզի անհնար է միանգամ [21]մկրտելոցն որ ճաշակեցին յերկնաւոր պարգեւացն, եւ հաղորդք եղեն Հոգւոյն Սրբոյ:
6:4
For [it is] impossible for those who were once enlightened, and have tasted of the heavenly gift, and were made partakers of the Holy Ghost:
6:5
եւ զգեղեցիկ բանին Աստուծոյ ճաշակսն ճաշակեցին, եւ զզօրութիւնս հանդերձելոյ աշխարհին:
6:5
And have tasted the good word of God, and the powers of the world to come:
6:6
եւ կործանեսցին, միւսանգամ նորոգել յապաշխարութիւն, եւ վերստին ի խաչ հանել անձանց զՈրդին Աստուծոյ, եւ դարձեալ խայտառակել:
6:6
If they shall fall away, to renew them again unto repentance; seeing they crucify to themselves the Son of God afresh, and put [him] to an open shame:
6:7
Քանզի երկիր որ ըմպիցէ զանձրեւ բազում անգամ եկեալ ի վերայ նորա, եւ ծնանիցի արդիւնս շայեկանս նոցա վասն որոց գործիցին, ընդունի զօրհնութիւն յԱստուծոյ:
6:7
For the earth which drinketh in the rain that cometh oft upon it, and bringeth forth herbs meet for them by whom it is dressed, receiveth blessing from God:
6:8
իսկ որ բերէ փուշ եւ տատասկ, անպիտան է եւ մերձ յանէծս, եւ վախճան նորա յայրումն:
6:8
But that which beareth thorns and briers [is] rejected, and [is] nigh unto cursing; whose end [is] to be burned:
6:9
Բայց հաստատեալ եմ վասն ձեր, սիրելիք, ի լաւ անդր եւ որ լին է փրկութեամբ, [22]զի թէպէտ եւ այսպէս խօսիմք:
6:9
But, beloved, we are persuaded better things of you, and things that accompany salvation, though we thus speak:
6:10
Ոչ եթէ անիրաւ ինչ է Աստուած մոռանալ զգործս ձեր եւ զսէրն զոր ցուցէք յանուն նորա, զի պաշտէիք զսուրբսն եւ պաշտէք:
6:10
For God [is] not unrighteous to forget your work and labour of love, which ye have shewed toward his name, in that ye have ministered to the saints, and do minister:
6:11
Եւ մեք ըղձանամք զի իւրաքանչիւր ոք ի ձէնջ զնոյն փոյթ ցուցանիցէ ի հաստատութիւն յուսոյն մինչեւ ցվախճան:
6:11
And we desire that every one of you do shew the same diligence to the full assurance of hope unto the end:
6:12
զի մի՛ հիւանդամիտք լինիցիք, նմանողք եղերուք այնոցիկ որ հաւատովքն եւ երկայնմտութեամբ ժառանգեցին զաւետիսն:
6:12
That ye be not slothful, but followers of them who through faith and patience inherit the promises:
6:13
Զի Աբրահամու խոստացեալ զաւետիսն` Աստուծոյ, քանզի յայլ ոք ի մեծ ոչ գոյր երդնուլ:
6:13
For when God made promise to Abraham, because he could swear by no greater, he sware by himself:
6:14
յանձն իւր երդուաւ եւ ասէ. Այո, օրհնելով օրհնեցից զքեզ, եւ բազմացուցանելով բազմացուցից զքեզ:
6:14
Saying, Surely blessing I will bless thee, and multiplying I will multiply thee:
6:15
Եւ այնպէս երկայնամիտ եղեալ` եհաս աւետեացն:
6:15
And so, after he had patiently endured, he obtained the promise:
6:16
Ապաքէն մարդիկ որ ինչ ի վեր է քան զինքեանս` յայն երդնուն, եւ ամենայն հակառակութեան նոցա վճիռ ի հաստատութիւն` երդումնն է:
6:16
For men verily swear by the greater: and an oath for confirmation [is] to them an end of all strife:
6:17
Որով առաւել եւս կամեցեալ Աստուծոյ ցուցանել ժառանգաւորաց աւետեացն զհաստատութիւն խորհրդոյն իւրոյ, միջնորդեաց երդմամբ:
6:17
Wherein God, willing more abundantly to shew unto the heirs of promise the immutability of his counsel, confirmed [it] by an oath:
6:18
զի երկու անփոփոխելի իրօքն որովք անհնար իցէ ստել Աստուծոյ` հաստատուն մխիթարութիւն ունիցիմք, որք ապաստան եղեաք բուռն հարկանել զհանդերձեալ յուսոյն:
6:18
That by two immutable things, in which [it was] impossible for God to lie, we might have a strong consolation, who have fled for refuge to lay hold upon the hope set before us:
6:19
զոր իբրեւ զխարիսխ հաստատուն եւ անշարժ ունիցիմք անձանց մերոց, որ եւ մտանիցէ ի ներքին կողմն վարագուրին:
6:19
Which [hope] we have as an anchor of the soul, both sure and stedfast, and which entereth into that within the veil:
6:20
ուր կարապետն մեր Յիսուս եմուտ վասն մեր, ըստ կարգին Մելքիսեդեկի եղեւ քահանայապետ յաւիտենից:
6:20
Whither the forerunner is for us entered, [even] Jesus, made an high priest for ever after the order of Melchisedec: